Inspiratie, Worstelingen en Gedachtenstromen uit het Onderwijs
Een filosofische terugblik op de eerste maanden van het schooljaar
Ik schreef deze tekst in het kader van een bijeenkomst tijdens mijn werk als docent, waarbij ik terugblikte op de eerste maanden van het schooljaar. Dit soort introspectieve momenten maken bij mij altijd veel gedachten los. Ik nodig je uit om even een korte wandeling met mij te maken.
Het was weer eens zover. Een spontane avondwandeling en niet alleen mijn benen, maar ook mijn gedachten gaan aan de wandel.
Waarover dan, vraag je je misschien af, tja waar te beginnen.
Enkele maatschappelijke thema’s, een onbekende boom, een stuk of vijf mysterieuze lichtpuntjes aan de hemel die vliegtuigen bleken te zijn, en een aanhoudend gedrup waarvan ik me afvroeg of het wellicht een kleine kikker was, maar daar wil ik het nu niet over hebben.
Het zijn de gedachtes over de Westerse waan der dingen, met al haar afleidingen, stress en zorgen, waarover ik wil beginnen. Jeweetwel, die constante hectiek en duizelingwekkende stroom aan informatie die wij beschaving noemen. Gedachtes die door een zoemende snelweg in de verte nog eens een extra boost in volume kregen.
Wat is het contrast groot, met toen ik een paar jaar terug ver ver weg was, in bergen, op rivieren, en in jungles. Het onwerkelijke gevoel van uit de ‘echte’ wereld stappen, is dat het eigenlijk veel echter aanvoelt. Je gaat je dan afvragen waar je je eigenlijk altijd zo druk om maakt. Durf dit gevoel volledig toe te laten, en voor je het weet sta je weer écht in verbinding met jezelf en de wereld om je heen.
Hoe los deze twee werelden ook van elkaar kunnen voelen, ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, of je het nou ziet of niet. Natuur en stad, wildernis en beschaving, de magie van het hier en nu en de illusie van het ergens en ooit.
Ik vind het daarom ook niet gek dat ik na maanden aan reizen besefte dat ik nog steeds iets miste. ik had geluk, zeeën van tijd en leerde elke dag iets nieuws, maar wat ontbrak was zingeving. Want hoe fantastisch het ook is om elke dag iets te leren, wat heb je eraan als je het niet kunt gebruiken om de wereld om je heen een betere en nóg mooiere plek te maken?
Dezelfde kansen krijgen we niet allemaal als het om dat soort dingen gaat. Hoe zou ik ooit niet alles kunnen doen wat ik kan om ervoor te zorgen dat iedereen de mogelijkheid krijgt om wat van hun leven te maken, om datzelfde geluk en die zingeving te mogen ervaren?
Dus ja nu kom ik met een ruime omweg – dat is het mooie aan dit soort spontane wandelingen – aan bij waar ik wou zijn. Bij waarom ik, naast mijn vele andere bezigheden, besloten heb het onderwijs in te gaan.
Als ik namelijk terug kijk naar de eerste maanden van dit schooljaar, dan zie ik genoeg verbeterpunten, dingen die mislopen, en ja ook die zorgen, druk en stress.
Maar dat is niet waarom ik hier ben, waarom mijn collega’s hier zijn, en blijven. Hier zie ik namelijk kansen, hier zie ik de leerlingen die misschien wel hét cruciale verschil zouden kunnen maken voor de onzekere wereld van morgen. Wat is er inspirerender dan onder mensen te zijn, die dag in dag uit, in – laten we zeggen ‘uitdagende’ – omstandigheden, hun uiterste best doen om ervoor te zorgen dat we allemaal de kans krijgen om het beste uit onszelf te halen?
Wie weet waar mijn pad naar toe zal leiden, waar ons pad heen leidt weet eigenlijk geen van ons. En hoewel je weliswaar niet kunt verdwalen als je nergens hoeft te zijn, zul je als je je hart niet volgt ook nooit je weg kunnen vinden.
Â