Die verre dystopische toekomst, daar leven we nu in
Elke dag is onze wereld al niet meer zoals hij gisteren was
Ergens moet je toch wel het gevoel voor humor dat Moeder Natuur heeft waarderen. Over enkele dagen zal er in Schotland de zogeheten ‘COP26’ plaatsvinden, de inmiddels 26e klimaattop, die door sommigen bestempeld wordt als ‘de laatste kans’ om catastrofale klimaatverandering af te wenden. De bijeenkomst van talloze wereldleiders is al eerder afgezegd vanwege de wereldwijde coronapandemie (ook hier heeft de mens een hand in). Eindelijk, met grotendeels gevaccineerde populaties (in het Westen dan), kan de top doorgaan. En dan overstroomt half Schotland.
Het is niet alles of niets
Maar goed, ‘laatste kansen’ bestaan niet als het om het klimaat gaat. Elke handeling, elke dag, zorgt uiteindelijk voor een effect. Het is dus nooit te laat om wat te doen. Het is geen alles-of-niets situatie, maar een situatie die almaar erger en erger wordt, tenminste zolang onze samenleving op dezelfde voet door blijft gaan. Elke dag dat emissies toenemen, stappen we een andere wereld in dan die van de dag ervoor. Elke dag wordt het klimaat op onze wereld net iets onvoorspelbaarder, onze stormen frequenter en sterker, onze droogtes langer, onze poolkappen kleiner, en onze overstromingen erger. Elke dag is onze wereld net wat meer onherkenbaar als de plek waar onze beschaving is ontstaan, een wereld waarin we ervan kunnen uitgaan dat er eten is, of een dak boven ons hoofd.
En in de tussentijd blijven overheden inzetten op een einde van CO2 uitstoot over 30 jaar of langer, en gaan politici met de hakken in het zand zodra onderwerpen ter sprake komen zoals een investeringsstop in fossiele brandstoffen, minder vleesconsumptie, of een omschakeling van (met name korteafstands)vliegverkeer naar bijvoorbeeld treinreizen. Nu de effecten zo duidelijk zichtbaar zijn ga je je afvragen of we wel in dezelfde wereld leven. Is er een betere belichaming van precies dit contrast dan de overstroomde straten van Glasgow? Wat valt er nog te zeggen dat niet al tig keer gezegd is?
1.5°C of 2°C?
Er wordt veel waarde gehecht aan de mondiale opwarming beperken tot 1.5 (50/50 kans om nog te halen als we nú radicaal het roer omgooien) of 2 graden in het jaar 2100 (verder dan dat durven we niet te rekenen). Even ter vergelijking: bij 2 graden zullen we 99% van het koraalrif kwijtraken, extreme hittegolven 37% in plaats van 14% van de wereldbevolking met regelmaat gaan treffen, 2 of 3 keer zoveel dieren en planten uitsterven, veel eilandstaten simpelweg van de kaart verdwijnen, en honderden miljoenen mensen meer in armoede en hongersnood worden geworpen. Hoe erg dat ook klinkt, ik wou dat dat op dit moment een realistisch vooruitzicht was. Maar we gaan in rap tempo af op 4-5 graden, waarvan de gevolgen simpelweg niet voor te stellen zijn: steden die aan de kust liggen zullen verlaten moeten worden omdat ze onder water staan, met enige regelmaat voedsel en drinkwater ter beschikking hebben wordt een nostalgische herinnering van vroeger, en orkanen, cyclonen, overstromingen, bosbranden, droogtes, en uitstervingsgolven teisteren ons met zulke regelmaat dat ze meestal gelijktijdig zullen plaatsvinden.
Kortom, na 30 jaar van dit soort klimaatbijeenkomsten, waarin meer CO2 is uitgestoten dan voordat ‘wij’ wisten dat het een probleem was, waarin emissies blijven toenemen ondanks de vele beloften, valt er, zolang de ernst van de situatie niet wordt erkend, nog wat anders te zeggen tegen onze leiders dan “bla bla bla”?
Zie ook: